De zaak waar Maud Oortwijn zich druk overmaakt heb ik in februari beschreven in het artikel Joris en Maud 1. Samengevat komt het er op neer dat zij meent dat zij op 06.12.2000 in Bangkok enkele Nederlandse hoogwaardigheidsbekleders heeft gezien die geëngageerd waren in (strafbare) pedofiele activiteiten, waarna zij betrapt is op die waarneming, en sindsdien gestalkt zou worden door de Nederlandse overheid.

Ik heb dat artikel neutraal geschreven, zonder enig waardeoordeel over de inhoud uit te spreken. Dat heb ik ook gedaan in het artikel over de zaak Ben van den Brink 2. In die zaak is het HHC verder gegaan door er een complete case-file 3 van aan te maken teneinde een meer onderbouwd oordeel te kunnen vormen. Bij Maud was dat laatste niet nodig, zij is zelf businessconsultant en prima in staat haar eigen zaken op een rijtje te zetten. In individuele persoonlijke zaken (niet zijnde die van mijzelf) past enige terughoudendheid. Mijn persoonlijk indruk en mening hoeft daarbij niet gepubliceerd te worden, als daarmee geen groter doel wordt nagestreeft.

Dat meningloze is iets wat eigenlijk niet helemaal in een blog past. Het kenmerk van een blog is dat het een opinie of thema website is. Het HHC is een beetje van beiden. Het is primair een thema-website waarin het disfunctioneren van de rechtsstaat wordt beschreven, met name voor zover daarbij kinderen het slachtoffer van worden. De artikelen worden in ieder geval van herleidbare referenties voorzien en waar mogelijk van documenten en andere bewijsstukken, al dan niet aangevuld met een persoonlijke cynisch-kritische noot. Aanzienlijk meer kwaliteit dan u bij de MSM vindt.

Vandaag verscheen er een artikel op haar blog 4 met als titel: Een artikel 12 procedure: Waarom doet Edwin de roy van Zuydewijn dit niet? Het is haar eigen publicatie, niet de mijne. Maar wel eentje die onderbouwd is met allerlei documenten van o.a. het ministerie, de politie en AIVD. (Meer informatie over de artikel 12 procedure leest u bij: De Demmink rechters 5 en Yumpu™ 6)

Maud koos zelf voor publicatie en zij nam zelf het initiatief het HHC aan te schrijven. Daarmee voel ik voldoende vrijheid om hierover te publiceren. De vraag is echter wat ik daarmee tracht te bereiken. In ieder geval geef ik gehoor aan haar verzoek: aandacht voor haar moeilijke situatie waar zij zichtbaar onder lijdt. Ze zoekt hulp en steun bij mede-bloggers. Bij deze!

Het HHC valt niet onder de MSM, hoewel het groeiend aantal lezers daar steeds meer indicatie voor geeft. Een copy-paste van ANP-voorgekookte standaard berichten kunt u elders vinden. Het HHC zoekt zijn meerwaarde in de netto toegevoegde waarde (zonder BTW dus). Het HHC stond daarmee voor een lastige keuze. Maud is een intelligente vrouw, dus welke reactie is het meest zinvolle? Op persoonlijke titel, achter de schermen een e-mailtje sturen? Of, behalve het herpubliceren, er een persoonlijke openbare boodschap aan vast koppelen? Ik heb gekozen voor het laatste, mede ook als tegenwicht en balans tegen veel onzin die door anderen over Maud is geschreven.

Mijn juridische opinie laat ik deze keer achterwege. Het verzoek is ingediend en het is nu aan de bevoegde instanties daarover verder te oordelen. Mijn toegevoegde waarde wil ik deze keer bieden vanuit het medische oogpunt. In februari publiceerde ik het artikel Gezichtsbedrog en waanbeelden 7. Leest u dat nog eens een keer. Voor de goede orde: op geen enkele wijze wil ik hiermee suggereren dat Maud aan (betrekkings)wanen leidt. Dat kan ik niet beoordelen, omdat ik Maud nog nooit persoonlijk ontmoet heb.

Wel lees ik in de reacties van de officiële instanties dat zij adviseren contact met haar huisarts op te nemen. En ook daarvan kun je je afvragen of dit een eerlijk advies is. Complotters menen al snel dat zij een psychiatrisch stigma krijgen opgedrongen en zien achter een dergelijk advies een bevestiging van de dubbele agenda.

Ik wil toch nog een keer de titel van haar weblog aanhalen: "De Bovenkamer - het kan ook anders" En met bovenkamer bedoel ik nu niet de fysieke zolderkamer maar de opslagruimte van onze geestelijke computer. Ook daarmee kan het anders. In principe ligt de bewijslast bij de steller/eiser. De eiser kan al het gras onder de voeten van de tegenstanders wegmaaien door hun hoofdargument te ontzenuwen. Toon aan dat hun enige tegenargument onjuist is. Dan houdt je een explosief stuk informatie over.

Naar mijn mening heeft het niet veel zin om steeds op dezelfde gesloten deur aan te kloppen. Hoe hard je ook bonkt, de deur gaat niet open. Je moet op zoek naar een andere ingang. Misschien een raam dat open staat, een achterdeurtje, een kelderluik? Als een bepaalde strategie niet blijkt te werken zoek je een nieuwe, andere strategie, zo simpel is het.

Een paar quotes van Sir Arthur Conan Doyle (in The Case-Book of Sherlock Holmes):
• "When you have eliminated all which is impossible, then whatever remains, however improbable, must be the truth."
• "There is nothing more deceptive than an obvious fact."
En Stephen Hawking zegt iets vergelijkbaars. Als je de waarheid boven tafel wilt krijgen, moet je openstaan voor alle invalshoeken, en niets bij voorbaat elimineren.

Maar het principe van eliminatie is wel wat we in de geneeskunde toepassen. Als je last hebt van je grote teen kan dat door van alles komen. Bijvoorbeeld gestoten tegen een steen. Maar het kan ook wijzen op jicht, een urinezuurstapeling in het gewricht, of door onvoldoende doorbloeding bij suikerziekte of hartstoornissen. Als leek denk je al snel dat pijn in de teen niet uit het hart kan komen, want dat hart zit heel ergens anders. Je moet dan testen doen om bepaalde zaken uit te sluiten. Bijvoorbeeld een bloedbepaling of een ECG. Als de nuchtere suiker normaal was, is het waarschijnlijk geen diabetes. Dan kun je dat uitsluiten en op zoek gaan naar andere mogelijke opties.

De grootse fout die je kunt maken is dat je jezelf gaat beoordelen en denkt het wel te weten. Dat kunnen zelfs artsen en juristen niet. Een Joris Demmink (jurist) huurt niet voor niets de duurste advocaten in in plaats van zelf even een briefje te schrijven. Laat zaken, waarbij je zelf te emotioneel betrokken bent, en zeker als ze ook nog eens over jezelf gaan, over aan professionals. "He who represents himself has a fool for a client."

Een advies wat ik aan iedere complotter wil geven: Zorg dat ze je mentale en psychische gesteldheid niet tegen je kunnen gebruiken. Laat je uitvoerig (dat is meer dan een gesprekje met de huisarts) onderzoeken. Sluit uit dat psychische problematiek je oordeelsvorming vertroebelt. En dat kun je echt niet zelf inschatten.

En met zo'n psychiatrisch rapport heb je altijd voordeel: Of je bent volkomen gezond, en daarmee kunnen de argumenten van je tegenstanders in de prullenbak. Het maakt je zaak daarmee alleen maar sterker. En mocht er wel iets behandelbaars worden gevonden dan heb je daar ook baat bij. Een win-win situatie. Dat moet een businessconsultant aanspreken...