Het is vaak onontkoombaar. Acteurs zijn daar vrij onverschillig over en zien het als gratis publiciteit: Het geeft niet wat ze over me schrijven, als ze mijn naam maar goed spellen. Er zijn mensen die de publiciteit opzoeken, en er zijn mensen die de publiciteit schuwen. En hoe schuwer ze zijn, des te meer waard worden de zeldzame verzamelobjecten. Er zijn ook minder slimme acteurs bij, die dan kranten (als bijvoorbeeld het AD, Panorama of Gaykrant) gaan aanklagen. Dat levert natuurlijk alleen maar meer publiciteit op. Als je geschoren wordt moet je stilzitten.

Het lijkt voor sommige rechters een moeilijke balans: recht op privacy aan de ene kant en de plicht tot verantwoording afleggen aan de maatschappij anderzijds. Toch slaat de weegschaal vaak door naar het maar te dulden hebben. Het is een consequentie van eigen gemaakte keuzes. Hoge bomen vangen nu eenmaal veel wind.

Mijn persoonlijke mening als blogger is dat sommige "fans" doorschieten en hun doel voorbij streven. Maar dat neemt niet weg dat ik, net als zoveel andere simpele burgers, af en toe graag een roddel lees in bladen als Telegraaf, Privé en aanverwante pulp-media. Gezien de oplagen bestaat er klaarblijkelijk een publiek voor. Zolang je maar beseft dat wat die pulp-media schrijven niet altijd de waarheid is en behoort tot de categorie "infotainment" uit het palet Panem et Circenses, is het vrij onschuldig. Het houdt ons in ieder geval van de straat.

Anders is het natuurlijk met serieuze media zoals het HHC. Hoewel de sarcastische ondertoon sommige lezers wellicht op het verkeerde been kan zetten, is het streven van deze website er naar om feiten te publiceren, zo veel als mogelijk onderbouwd met hard bewijsmateriaal, maar in ieder geval met bronvermelding opdat u de berichtgeving zelf kunt inschatten en in uw favoriete hokje kunt plaatsen.

Voor de echte fans zijn foto's en posters gewild. In februari 2013 verscheen er een "spotprent op zaterdag" bij de radiozender ArgusOog. Deze speelde in op het actuele nieuws rondom BBC-presentator Jimmy Saville, die honderden kinderen zou hebben misbruikt. Ook is er een spotprent refererend aan een andere most-wanted persoon: Ladies and Gentlemen, We've got him!


Een bijzondere foto die ik u niet wil onthouden is de onderstaande, gemaakt op 10.11.2008 in het ACVZ. Daarop ziet u v.l.n.r. mr. R. Visser, mevr. ??? (gelaat niet zichtbaar, maar wel uitbundig klappend), mr. T.J.P. van Os van den Abeelen (bestuursrechter te Amsterdam, die een pleidooi houdt voor het NWO-gedachtegoed: "een wereldwijd verdrag met universele rechtsmacht"), mr. Joris Demmink (Secretaris-Generaal MinJus), mevr. Nebahat Albayrak (Staats-Secretaris MinJus).

Deze foto is om twee redenen interessant: (1) De ACVZ, AdviesCommissie voor Vreemdelingen Zaken, lijkt mij een bijeenkomst waarop nichtje Nurten Albayrak (bestuurvoorzitter Centaal Orgaan opvang Asielzoekers) niet mag ontbreken, en waarop Demmink niet veel te zoeken heeft. (2) Opvallend is dat iedereen lacht op één persoon na. Die laatste persoon klapt plichtsmatig en zit er een beetje stilletjes en sipjes bij, als een misbruikt jongetje. Is hij een slachtoffer? Jager of prooi? Of allebei?

Dan is er nog de collectie aan video's, T-shirts en buttons. Er is een website die, in het kader van de "zoekgeraakte agenda's" zo vriendelijk bereid is geweest om een backup-service te verlenen. Op hun website vindt u een agenda die ruim teruggaat tot voor de eerste Frank L. aangifte.

En gisteren publiceerde de kritisch-informatieve website Waar-in-Holland het naar eigen zeggen eerste en enige interview ooit. Demmink zegt daarin: "Ambtenaren horen niet in de krant, tenzij ze bij de directie Voorlichting werken. Verder is het allemaal ijdeltuiterij." Een belangrijke vraag als: "Kunt u uitleggen dat, zelfs mèt zo'n strategie, minister Hirsch Ballin in één week tot twee keer toe verkeerd geïnformeerd bleek te zijn?" wordt ontwijkend beantwoord, maar de strategische vraag "Kan de afgetreden minister Donner terug-keren op Justitie?" beantwoord Demmink diplomatiek, suggererend dat het zijn voorkeur heeft. Wat natuurlijk begrijpelijk is zonder sporen van rook.

Het HHC beschouwt zichzelf beslist niet als een fan van de optredens van Demmink. Toch heeft het HHC een collectable op de kop weten te tikken. En zoals het ook met zeldzame museumstukken gaat getuigt het van een maatschappelijke verantwoordelijkheidsgevoel deze ten toon te stellen.

Teneinde identiteitsfraude te voorkomen, hoewel we ons niet kunnen voorstellen dat iemand deze identiteit zou willen aannemen, hebben we het zekere voor het onzekere genomen en er een speciaal pixel-algoritme aan toegevoegd. U hoeft dus niet op zoek te gaan naar verstopte meta-data. En hier is hij dan (tromgeroffel...) de handtekening van Demmink.