Op 28.10.2015 heeft Hüseyin Baybaşin gesproken met Diederik Aben, Advocaat-Generaal van de Hoge Raad, en met Yolande Wijnnobel, onderzoeksrechtercommissaris te Den Haag. Dezelfde RC die ook de lopende strafzaak tegen Joris Demmink onderzoekt. Die daarvoor zelfs twee keer naar Turkije is gereist en inmiddels zelf ervaren heeft hoe corrupte regeringen spelletjes spelen met het recht.

Het HHC heeft inmiddels 4,5 jaar persoonlijke ervaring met de onbetrouwbaarheid, zelfs leugenachtigheid, van de hoogste bazen binnen de Turkse en Nederlandse overheden. Om zich tegen deze malafide praktijken te beschermen wilde uw verslaggever zich in 2013 een enkelband laten bevestigen. Krankzinnig zult u denken. Noodzakelijk echter, omdat "Het Recht" aan volkomen willekeur is onderworpen. Met onschuldige burgers als slachtoffer. Om een lang verhaal kort te maken, opnieuw een voorbeeld van willekeur: Ik kreeg géén 1 enkelband en Yolande wèl 2.

Yolande zei direct na aanbrengen al de psychische druk te voelen om niet het huis uit te mogen. Zelfs de tuin is verboden terrein. 'En juist nu wordt het mooi weer', zei ze balend. Maar ze doet het toch maar. Niet dat haar ervaring maar in de buurt zal komen van de slachtoffers van juridische "dwalingen". Het is in ieder geval een begin van het zo noodzakelijke begrip voor een evenwichtig oordeel. Geen souffleren, aannames en vooroordelen, maar zèlf echte ervaringen en feiten verzamelen.

Dat is ook wat Baybaşin over haar zegt 3. Yolande was scherpzinnig luisterend. Met haar eigen ervaringen in Turkije in het achterhoofd begripvol. De kans dan Baybaşin al die tijd gelijk heeft gehad en de rechters zijn bedonderd, voorgelogen en gemanipuleerd door corrupte regeringen lijkt zeer aannemelijk. Niet alleen aannemelijk. Er is keihard bewijs voor.

Ook al wordt tot op de dag van vandaag door de overheid, met inbegrip van ombudsman Reinier van Zutphen, alles gepoogd om dat maar te verbloemen. Tevergeefs. Recht zal geschiedden! En zij die zich schuldig hebben gemaakt aan strafbare feiten (waaronder verdonkermanen van bewijs, medeplichtigheid aan onrechtmatige gijzeling en het niet voldoen aan artikel 162 Sv. 4) zullen zelf voor de rechter worden gebracht.

Voor een meer uitgebreide toelichting leest u de artikelen in de lijst hieronder nog maar eens na. Samengevat komt het hier op neer: Op 24.12.1995 wordt Baybaşin bij een "routinecontrole" ter hoogte van de Belgische grens bij Hazeldonk opgepakt. Dat gebeurde stiekem. De bedoeling was dat hij via een militair vliegveld naar Turkije zou worden ontvoerd. Maar omdat het Kerstmis was liep het mis. Terwijl Baybaşin in isolatie zat, zat Joris Demmink -op kosten van de belastingbetaler- aan de wijn en was Hugo Hillenaar 5 zelf te laf om enige verantwoordelijkheid te dragen of initiatief te nemen.

Het gevolg: Onvoldoende toezicht waardoor Baybaşin, die bang was opnieuw gemarteld te worden, de kans kreeg om dat weekend direct asiel aan te vragen. En vanaf dat moment liep het hele complot mis. De truc om, zoals dat later wel slaagde met Ali Hassan 6 vanuit de "yolculuk odası", het "grenshospitium" 7 (u weet wel van Bassie 8 zijn Schipholbrand), mislukt. Er waren inmiddels te veel mensen, waaronder advocaat Koppe, op de hoogte. Er moest een nieuwe strategie worden verzonnen. Plan-B. Niet vooraf over nagedacht dus gedoemd om te mislukken.

En dan begint er een juridisch cicrus. Er wordt een arrestatiebevel verzonnen. Een uitleveringsverzoek verzonnen. Enkele documenten gecreëerd. Niet officieel, maar via "diplomatieke nota's". Dat zijn onderonsjes tussen overheden die niet gecontroleerd of getoetst mogen worden en waarover geen verantwoording wordt afgelegd. Ook daar heeft het HHC (en het Parlement en de Ombudsman) inmiddels uitgebreid bewijs van. Corruptie ten top.

En domme en luie rechters, waaronder niemand minder dan de president van de Hoge Raad, denken (of pretenderen tegen beter weten in) dat de overheid te vertrouwen is. Dat de overheid recht wil doen. Dat de overheid verantwoording wil en zal dragen. Dat de stapels leugens, manipulaties, valsheid in geschrifte, verdonkeremanen van bewijs, "over het hoofd gezien" kunnen worden. Dat ze zich kunnen verschuilen achter "verkeerd voorgelicht" te zijn. En dat ze ermee weg kunnen komen...

• Leugen nummer 1: Een routinecontrole vanuit de vreemdelingenwet.

      Deze wet was in 1995 gericht op het verbod van tewerkstelling van vreemdelingen zonder werkvergunning. Geen één marechaussee op een motorfiets die vanuit Brussel naar Nederland rijdt kan zien of iemand die de grens bij Hazeldonk passeert dat doet om illegaal te gaan werken. Bovendien is in 1958 het Benelux verdrag en in 1985 het Schengen verdrag getekend waardoor er vrij verkeer van personen binnen de Benelux, Frankrijk en Duitsland bestaat.

• Leugen nummer 2: Baybaşin was in 1995 verdachte in Turkije van drugshandel.

      Gedoeld wordt op de Kismetin-1 (15.12.1992) en Lucky-S (07.01.1993) incidenten 16. Dit waren resp. een vermeend en een echt drugstransport. Naast Celal Kambur werden op 16.03.1995 Nejat Daş, Sevket Cubuk hiervoor bij verstek veroordeeld tot 24 maanden (dus geen levenslang). Baybaşin was hierin géén verdachte en is hiervoor ook nooit veroordeeld. Ook in het geheime drugsjaarrapport van 1995 staat Baybaşin niet vermeld!

• Leugen nummer 3: Op 15.10.1996 stelt de rechtbank vast (onderstreping door HHC):

Dat uitlevering wordt gevraagd voor een commuun delict, namelijk het leiden c.q. deelnemen aan een misdadige organisatie die zich bezig houdt met drugsdelicten. Dat hier sprake zou zijn van een politiek delict of een daarmee samenhangend feit is niet aannemelijk geworden. Om een dergelijk feit zou het kunnen gaan indien was betoogd dat de feiten zijn gepleegd om geld te verwerven ten behoeve van een politiek doel, maar dat is niet gesteld; betrokkene heeft blijkens door hem overlegde kranteninterviews juist ontkend van een als misdadig aangemerkte Koerdische afscheidingsbeweging deel te hebben gemaakt.

      De misdadige organisties ten tijde van de IRT-affaire 17 blijken niemand minder dan de overheden van Turkije en Nederland te zijn. Deze zijn nimmer vervolgd. Sterker nog, de overheden gaan er tot op de dag van vandaag nog steeds ongeremd mee door. In 2007 speelde zich een nieuwe IRT affaire af, en nog steeds worden burgerinfiltranten ingehuurd.
      Door de Turken wordt Baybaşin juist verweten dat hij de Koerdische identiteit financieel steunt. Iets waarvoor op 03.08.1994 zes parlementsleden werden beschuldigd van hoogverraad en daarvoor de doodstraf konden krijgen 18. Niet dat de huichelachtige "enorme ophef" bij de Raad van Europa, het Europarlement of het Amerikaanse Congres ergens toe leidde. Ook gisteren niet bij de verkiezingen. Zelfs onze Hoge Raad pleegt ordinair valsheid in geschrifte in dit vonnis.

• Leugen nummer 4: Arrest van 17.12.1996 stelt dat er een onderzoeksplicht is voor de uitleveringsrechter.

      En verder dat ze alle argumenten verwerpen, uitlevering toelaatbaar achten, maar adviseren dat toch niet te doen. Laffe honden, die zich wettelijk indekken maar toch geen verantwoording voor hun beslissing durven te dragen. Dat aan die "onderzoeksplicht" is voldaan blijkt helemaal nergens uit. Integendeel. In het vonnis verklaart de HR:

r.o. 5.1: Door en namens B. is aangevoerd dat deze onschuldig is aan de feiten waarvoor zijn uitlevering wordt gevraagd. B. heeft zijn onschuld echter niet onverwijld kunnen aantonen. Het verweer moet daarom worden verworpen.

r.o. 5.5: Hoewel de Turkse autoriteiten naar zij stellen al in 1991/1992 op de hoogte waren van betrokkenheid van B. bij het onderhavige drugstransport (bedoeld wordt: Kismetin-I, red.) is eerst op 8 december 1994 een aanhoudingsbevel tegen B. opgemaakt en deze eerst op 2 oktober 1995 internationaal gesignaleerd.

      Jawel. Voor de HR bestaat de grondwettelijke onschuld presumptie niet. En er zou zelfs omgekeerde bewijslast zijn. Wanneer ik stel dat onder andere Joris Demmink en Geert Corstens (mede)schuldig zijn aan ernstige mensenrechtenschendingen. Worden zij dan ook zomaar gearresteerd en/of uitgeleverd? Nee dus. Waarom Baybaşin dan wel?

      En dan het Kismetin-I incident wat reeds door de Turkse rechter is afgehandeld. Anderen zijn veroordeeld. Baybaşin was op dat moment geen verdachte. En ook nu niet, want hij is hiervoor nog steeds niet voor de rechter gedaagd noch wordt hij daarvoor gezocht. Het zou ook belachelijk zijn om in 1995 een reeds afgesloten zaak over te gaan doen. En doordat de "internationale signalering" niet bij interpol of andere landen verifieerbaar is, lijkt dit uit de duim gezogen en achteraf geconstrueerd.

• Leugen nummer 5: De valsheid in geschrifte, antidatering en manipuleren van "bewijs".

      Dit wordt een lastige om te begrijpen. Waarom? Er klopt helemaal niets van wat de overheid uitkraamt. Een poging tot uitleg. Op 24.12.1995 wordt Baybaşin gearresteerd. De reden? Er zou bij Interpol een internationaal verzoek tot uitlevering liggen. Hoe Nederland dat wist? Op 26.12.1995 deed de Marechaussee dat als bijlage bij het PV. Een bericht dat het uitleveringsverzoek nog van kracht is. Wanneer ze dat bericht dan kregen? Tien dagen later op 05.01.1996. Jawel, de marechaussee heeft of een tijdmachine of een glazen bol.

      Dan wordt het nog bizarder. Het HHC heeft het opgevraagd als gemachtigde namens verdachte. Bij het Openbaar Ministerie. Bij Interpol. Niemand kan het overhandigen. Het bestaat niet. Ook niet in het dossier. De signalering dan? Is er ook niet. Behalve dan eentje die op 05.01.1996 ontvangen zou zijn uit Turkije. Netjes op verzoek aangemaakt toegestuurd. Beetje laat, maar dan is het er toch.

      Tien dagen te laat. Dat valt op. Dat stinkt. Dus wordt er een aanhoudingsbevel geproduceerd op 08.12.1994 met een internationaal signeleringsverzoek van 02.10.1995. Opnieuw niet bekend bij Interpol, en als het al bestaan zou hebben dan is het op verzoek van Turkije weer vernietigd. Een bewijsstuk dat wederrechtelijk verdonkermaand wordt? Hoogst onwaarschijnlijk, en anders zeker illegaal.

      Vervolgens verklaren de onderzoeksrechters van de Hoge Raad niet hoe een Nederlandse marechaussee een enkel schijnbaar in Turkije (en niet binnen Europa) bestaand signaleringsverzoek kon weten. En ook niet waarom alleen Nederland dat weet. Baybaşin kon immers vrij Engeland en België in- en uitreizen. Je zou denken dat bij zo'n vermeend signaleringsverzoek (net als met Julian Assange) kosten noch moeite gespaard zouden worden om deze man (bedoeld wordt Baybaşin) in London van zijn huisadres te lichten. En zelfs Nederland houdt lijsten bij van vernietigde archieven 19 Waarom, wanneer en op welke rechtsgrond iets en wat is vernietigd. En Interpol zou doet dat niet doen over open zaken?

      Is er dan een bilaterale overeenkomst die enkel geldig is tussen Turkije en Nederland? Nee. Op 31.07.2008 is dat nog namens de minister verklaard 20. En ook eventuele rechtshulpverzoeken lopen via BuZa en trage procedures 21 22 23. Wel is bekend dat Sorgdrager op 06.02.1995 een diner op de Turkse ambassade heeft bijgewoond. Niet de minister van BuZa, maar die van Justitie. Dat was drie maanden voor de inschrijving van het Koerdisch Parlement te Den Haag. Drie keer raden waar dat gesprek over ging. En verder is bevestigd dat sinds 1990 het postarchief is geautomatiseerd. Inkomende- en uitgaande brieven en nota's zijn digitaal beschikbaar. (Denk ook aan de kletskoek over vernietiging van papieren archieven, waarbij ze niets kunnen vinden.)

Conclusie:
Er bestaat geen internationaal arrestatiebevel. Wat er aan documenten is geproduceerd lijkt achteraf geconstrueerd te zijn. In ieder geval voldoet de gevolgde procedure op geen enkele wijze aan de vereisten zoals vastgelegd in de Universele Verklaring van de Rechten voor de Mens en artikel 5 sub 1 van het Europees Verdrag voor de Rechten van de Mens. De arrestatie was illegaal. En daarna hebben de Turkse en Nederlandse overheden samengespannen om deze misdaad buiten het zicht te houden.