Met dank aan de diverse lezers van dit blog voor hun constructieve bijdragen en meedenken zijn we gekomen tot inzicht hoe naar alle waarschijnlijk de (gezags)verhoudingen en lijnen liepen tussen de diverse acteurs in dit drama.

LEGENDA: • verdachten • media verklaringen • getuigen

DISCLAIMER: Bovenstaande organogram is een interpretatie van de auteur aan de hand van verklaringen ter zitting gedaan. Er is geen gelegenheid geboden om middels vraagstelling een en ander te verifiëren. Er is geen zekerheid over de juistheid hiervan.

Verder zijn er binnen de commentaren goede suggesties gegeven om er een 3-dimensionaal model van te maken. Het rijtje achtereen opvolgende ministers is genoemd. Maar ook bij het College van Procureurs-Generaal zijn er mutaties geweest. Voordat René Ficq in 1998 aantrad zat daar immers Docters van Leeuwen met de Dato Steenhuis affaire (HOvJ Leeuwarden). In een volgend artikel zal dit apart behandeld worden.

Wat op dit moment opvalt is de samenstelling aan de linker zijde. Binnen de HOvJ's (m.u.v. Hans Vrakking) lijken er "chantabele" figuren te zijn geplaatst. Het is niet voor de hand liggend dat deze aanstellingen door Joris Demmink (destijds nog geen SG) is gedaan, maar eerder door Docters van Leeuwen. Ook aan de rechter zijde (de politie), waar JD weer wèl DG van is geweest, vallen op het eerste gezicht geen zaken op, anders dan een gebrek aan lef (zoals Vrakking wel had) om actie te ondernemen zonder expliciete toestemming van hun bazen.

Waar de massa-media op had gehoopt, bewijs van verkrachte kinderen, is uitgebleven. Dat was ook een belachelijke hoop en nergens op gebaseerd. Er zijn nooit aanwijzingen geweest voor baby-verkrachtingen, zoals die hebben plaatsgevonden bij het Hofnarretje. Wel zijn er verklaringen vastgelegd waaruit blijkt dat er zeer waarschijnlijk contact is geweest met minderjarige jongens. We praten dan over jongens in de puberale en adolescente levensfase.

Dat laatste is minder schokkend dan dat een drie-jarige wordt verminkt, maar niet minder ernstig. De sensationele MSM pers mag dan teleurgesteld zijn, het onderstreept daarmee alleen maar hun tekort schieten in hun controlerende functie van de overheid. En naar de door mij gehanteerde definitie 1 is de verkrachting van een vijtienjarige jongen even erg. Het is onaanvaardbaar misbruik door een volwassene die beter had moeten weten.

De puberale kinderen waren/zijn namelijk ook gewoon slachtoffers van (wat we tegenwoordig) "loverboys" noemen. Het geslacht maakt daarbij niet uit. Het zijn naar de wet kinderen. In een positie terecht gekomen waarbij ze afhankelijk zijn van derden, niet bij machte om zelf aan hun bestaan te ontsnappen, op misdadige wijze tegen hun wil in geëxploiteerd. De onderzoeksopdracht die de CRI kreeg laat daar geen misverstanden over bestaan.


Als resultaat van de verhoren bestaat er bij mij geen grote twijfel meer dat deze misdaad heeft plaatsgevonden. Door meerdere personen binnen justitie. Als een organisatie. Dat impliceert dat er absoluut voldoende grond is om ook hiernaar een strafrechtelijk onderzoek te starten. Onze overheid kan en mag deze wetenschap niet negeren.

En als criminele organisatie zijn er, ter voorkoming dat deze misdadigers vervolgd zouden worden, nieuwe misdrijven gepleegd. Als individu, als organisatie, en als belangrijke vertegenwoordigers binnen ons juridische systeem. Er is aangetoond dat er (ambts)misdrijven zijn gepleegd op het gebied van frustratie van de rechtsgang, het achterhouden en vernietigen van bewijsmateriaal, het beïnvloeden van getuigen, het doen van valse aangiften en vervolging (misbruik van macht) tegen bijvoorbeeld Frank L., het plegen van meineed, het doen van valsheid in geschrifte, het willens en wetens verkeerd voorlichten van rechters en ministers, misbruik maken van publieke middelen.

Het rijtje (onder ede vastgestelde) strafbare feiten is haast eindeloos. Dit zijn geen "incidenten" meer, of "vergissingen". Hier is sprake van opzettelijke ontwrichting van de maatschappij, enkel voortkomende uit persoonlijk gewin. Terroristische daden dus, waarvoor alleen de hoogste bestraffing voldoende rechtsherstel kan bieden aan de Nederlandse burger. Noch de minister, noch het parlement kan deze bevindingen zonder consequenties laten.